นิทานอีสป เรื่อง มดกับนกพิราบ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีมดตัวหนึ่งเดินไปหาน้ำเพื่อดับกระหาย เพราะวันนั้นอากาศร้อนมาก เมื่อมันก้มลงดื่มน้ำในแม่น้ำมีสายลมพัดมาวูบใหญ่จนมันพลัดตกลงไปในแม่น้ำ แต่ต่โชคดีที่มีนกพิราบตัวหนึ่งซึ่งเกาะบนกิ่งไม้ บริเวณที่เจ้ามดน้อยตกลงไป เมื่อนกพิราบเห็นดังนั้น มันจึงรีบจิกใบไม้แล้วคาบมาปล่อยไว้ที่ใกล้ๆ เจ้ามดน้อยผู้เคราะห์รายให้ได้เกาะขึ้นมาบนใบไม้ เจ้ามดน้อยก็รีบเกาะใบไม้และอาศัยใบไม้นี้ลอยเข้าฝั่งอย่างปลอดภัย

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีนายพรานผุ้หนึ่งเข้าไปในป่า เพื่อที่จะล่านก เมื่อเขาได้นกพิราบเกาะอยู่บนต้นไม้ เขาก็รีบง้างธนู เพื่อที่จะยิงนกพิราบตัวนั้นให้ตกลงมา แต่เจ้ามดตัวเดิมที่นกพิราบเคยช่วยชีวิตมันไว้ เห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปกัดที่ข้อเท้าของนายพรานจนเขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด และเผลอปล่อยคันธนูลงพื้น นกพิราบได้ยิงเสียงดัง มันรู้ตัวแล้วก็รีบบินหนีไปอย่างรวดเร็ว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :

ผู้ที่ทำดีย่อมได้ผลดีตอบแทน ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้