นิทานอีสป เรื่อง สุนัขจิ้งจอกกับอีกา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งเดินมาเจอกับอีกาตัวหนึ่งที่กำลังคาบเนยแข็งเอาไว้ในปาก อีกาตัวนั้นกำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้สูง สุนัขจิ้งจอกเห็นดังนั้น มันจึงเดินไปที่ใต้ต้นไม้ที่อีกาตัวนั้นเกาะอยู่ แล้วเมันก็เอ่ยทักทายอีกาด้วยน้ำเสียงเยินยออย่างคนประจบสอพลอว่า " เจ้ากาน้อยเอ๋ย เจ้ารู้ไหมว่า ข้าไม่เคยเจออีกาตัวไหนที่มีดวงตาที่สุกใส ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงเจิดจรัสราวกับเจ้าแห่งนกทั้งหลายเช่นเจ้าเลยสักครั้ง ดูขนของเจ้าสิช่างดำเป็นมันวาวอะไรเช่นนี้ ข้าจึงสงสัยนักว่าเสียงของเจ้าก็คงไพเราะกว่านกตัวใดในใต้หล้านี้อย่างแน่นอน เจ้าจะโปรดเมตตาให้ข้าได้ฟังเจ้าร้องเพลงสักเพลงได้หรือไม่"

เมื่ออีกาได้ฟังดังนั้นมันก๋เคลิบปเคลิ้มไปกับคำสรรเสริญอันหลอกลวงนั้น มันจึงยอมเปล่งเสียงร้องของมันออกมาจากตามที่เจ้าสนุขจิ้งจอกร้องขอ แต่ทันทีที่มันอ้าปากเพื่อที่จะร้องเพลงให้อีกฝ่ายฟัง เนยแข็งที่มันคาบเอาไว้ก็หลุดร่วงลงสู่พื้นดินทันที สุนัขจิ้งจอกที่รอเวลานั้นอยู่แล้วจึงรีบเดินเข้าไปตะครุบเนยแข็งชิ้นนั้นทันที ปล่อยให้อีกาได้แต่มองดูมันกินเนยแข็งอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความเสียดาย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

อย่าไว้ใจคนที่ชอบประจบสอพลอ เพราะคนเหล่านั้นพูดเพื่อหวังผลดประโยชน์ไม่ได้ชื่นชมมาจากจิตใจที่แท้จริง