นิทานอีสป เรื่อง กระต่ายกับเต่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว กระต่ายน้อยตัวหนึ่งมักจะเที่ยวโอ้อวดใครต่อใครว่ามันนั้นวิ่งเร็วมากกว่าสัตว์ทุกๆ ตัวและพยายามท้าท้ายให้สัตว์อื่นมาวิ่งแข่งกับมันเพื่อพิสูจน์ว่าตัวมันนั้นวิ่งได้เร็วกว่าใครจริงๆ ซึ่งในบรรดาสัตวทั้งหลายมีเต่าตัวหนึ่งที่นิ่งฟังคำท้าท้ายของกระต่ายน้อย มันจึงเดินออกมาเพื่อรับคำท้าด้วยการเอ่ยขึ้นว่า "ตัวข้าขอรับคำท้าของเจ้าเอง กระต่ายตัวน้อย" กระต่ายได้ยินถึงกับหัวเราะลั่น ด้วยความขบขันว่า "เจ้าเต่าต้วมเตี้ยม เช่นเจ้าจะวิ่งแข่งกับข้า ช่างน่าขันอะไรเช่นนี้ ต่อให้ข้าวิ่งพร้อมกับเต้นรำไปด้วย เจ้าก็คงไม่มีทางที่จะถึงเส้นชัยไปก่อนข้าอย่างแน่นอน" เจ้าเต่านั้นไม่ได้สนใจคำสบประมาทของอีกฝ่าย มันตอบกลับไปว่า "เจ้าเองก็อย่าได้คุยโวไปเลย ตอนนี้แพ้ชนะยังไม่ใครบอกได้ รอให้จบการแข่งขันเสียก่อนจะดีกว่า"

เมื่อถึงวันแข่งขัน กระต่ายตัวน้อย ก็รีบวิ่งฉิวออกจากจุดเริ่มต้นอย่างรวดเร็วจนนำห่างเจ้าเต่าที่เดินต้วมเตี้ยมไปอย่างไม่เห็นฝุ่น เจ้ากระต่ายน้อยเห็นว่าเจ้าเต่านั้นคงตามไม่ทันตนแน่ๆ มันก็เลยหยุดวิ่งล้มตัวลงนอนอย่างสบายออกสบายใจเพราะยังไงมันก็มั่นใจว่าเจ้าเต่าไม่มีทางตามมันทันอย่างแน่นอน และเจ้ากระต่ายก็เผลอหลับไป ด้านเจ้าเต่านั้นไม่ได้เคยละความพยายามแม้แต่ก้าวเดียว มันยังคงเดินก้าวแล้วเก้าเล่าอย่างไม่ย่อท้อ เพื่อให้ไปถึงเส้นชัย แม้ว่ามันจะวิ่งได้ช้ากว่าเจ้ากระต่ายมาก แต่มันมีความมุ่งมันที่จะไปถึงจุดหมายให้จงได้ สุดท้ายเมื่อเจ้ากระต่ายตื่นขึ้นมา มันก็ก็ต้องตกใจสุดสุดขีดเมื่อเห็นเจ้าเต่าเดินนำไปไกลมากแล้ว มันจึงรีบลุกขึ้นวิ่งกระหืดกระเพื่อที่จเข้าถึงเส้นชัยให้ได้ก่อนเจ้าเต่า แต่มันก็ไม่ทันเมื่อเจ้าเต่าคลานเข้าไปเส้นชัยไปพร้อมกับเสียงโห่ร้องยินดีของสัตว์ป่าทุกๆ ตัวที่มาดูการแข่งขันของทั้งสอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :

ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้่น

ความประสาทอยู่ที่ไหน ความหายนะอยู่ที่นั่น

อย่าสบประมาทใครหากไม่รู้จักคนๆ นั้นดีพอ