นิทานเรื่อง สุนัขกับเงา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว สุนัขตัวหนึ่งได้พบชิ้นเนื้อ มันก็ตื่นเต้นและจับมันไว้ในปากแน่น ขณะที่กำลังถือเนื้ออยู่นั้นเจ้าสุนัขก็บังเอิญเจอแหล่งน้ำ อาจจะเป็นสระน้ำหรือทะเลสาบก็ได้ เมื่อสุนัข ชะโงกหน้าไปดูใกล้ๆ มันก็เห็นเงาสะท้อนของมันเองบนผิวน้ำ

ความอยากรู้อยากเห็นจุดประกายในตัวมัน เมื่อมันเข้าใจผิดว่าภาพสะท้อนของมันเองเป็นสุนัขตัวอื่นที่มีชิ้นเนื้อ เมื่อคิดว่ามีสุนัขตัวอื่นพยายามขโมยสมบัติที่เพิ่งค้นพบ เจ้าสุนัข จึงคำรามและเห่า พยายามทำให้ผู้บุกรุกตกใจกลัว

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เจ้าสุนัขยังคงคำรามและโชว์ฟัน สุนัขที่อยู่ในเงาสะท้อนของน้ำก็ทำเช่นเดียวกัน นิทานเรื่องนี้ทำให้งง เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมสุนัขตัวอื่นถึงไม่ข่มขู่ ด้วยความสับสน สุนัขจึงทิ้งชิ้นเนื้อออกจากปากของมัน ทำให้มันตกลงไปในน้ำและหายไป

ในขณะนั้นเจ้าสุนัขตระหนักว่าสุนัขอีกตัวในน้ำคือเงาสะท้อนของมันเอง มันถูกหลอกโดยภาพลักษณ์ของมันเอง และสูญเสียชิ้นเนื้อที่พบไป ด้วยผิดหวังและอ่อนน้อมถ่อมตนเจ้าสุนัขก้าวกลับขึ้นมาจากน้ำและเฝ้าดูระลอกคลื่นค่อยๆ สงบลง ใคร่ครวญการกระทำและเรียนรู้จากประสบการณ์