นิทานเรื่อง หนูน้อยหมวกแดง นิทาน 2 ภาษา ไทย/อังกฤษ

เวอร์ชัน ภาษาไทย

กาลครั้งหนึ่งในหมู่บ้านที่มีเสน่ห์แปลกตาที่ตั้งอยู่ระหว่างต้นไม้สูงตระหง่านและเนินเขา มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ น่ารักคนหนึ่งชื่อหนูน้อยหมวกแดง เธอได้ชื่อมาจากเสื้อคลุมสีแดงสดใสที่คุณยายของเธอตัดเย็บให้เธอด้วยความรัก หนูน้อยหมวกแดงเป็นที่รู้จักในเรื่องความมีน้ำใจและความไร้เดียงสาของเธอ และทุกคนในหมู่บ้านก็ชื่นชอบเธอ

วันหนึ่ง แม่ของหนูน้อยหมวกแดงโทรมาและพูดว่า "ที่รัก คุณยายของคุณไม่สบาย ฉันได้เตรียมตะกร้าสิ่งของไว้ให้เธอแล้ว คุณจะเป็นที่รักและพาพวกเขาไปที่กระท่อมของเธอไหม"

หนูน้อยหมวกแดงตกลงอย่างมีความสุข หยิบตะกร้าแล้วออกเดินทางผ่านป่าไปที่บ้านของคุณยาย พระอาทิตย์กำลังส่องแสง และนกกำลังร้องเพลงขณะที่เธอเดินไปตามเส้นทางแคบๆ พร้อมฮัมเพลงที่ร่าเริง โดยที่เธอไม่รู้ มีหมาป่าเจ้าเล่ห์กำลังเฝ้าดูเธอจากด้านหลังต้นไม้ ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความชั่วร้าย

หมาป่ารู้สึกทึ่งกับกลิ่นอันหอมหวานของสารพัดในตะกร้า จึงเข้าหาหนูน้อยหมวกแดงด้วยท่าทางที่เป็นมิตร “สวัสดีสาวน้อย” เขาพูด น้ำเสียงของเขาปลอมตัวด้วยเสน่ห์ที่ซ่อนความตั้งใจที่แท้จริงของเขา "คุณจะมุ่งหน้าไปไหนพร้อมตะกร้าที่น่ารักเช่นนี้"

หนูน้อยหมวกแดงไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆ เลยตอบว่า "ฉันกำลังจะไปบ้านคุณยาย เธอไม่สบาย เลยเอาขนมมาให้เธอเพื่อให้อาการดีขึ้น"

หมาป่าเจ้าเล่ห์แสร้งทำเป็นกังวลว่า "ทำไมคุณไม่ใช้ทางลัดผ่านป่าทึบล่ะ มันเร็วกว่ามาก แล้วคุณย่าของคุณจะต้องดีใจที่ได้พบคุณเร็ว ๆ นี้"

ด้วยความเชื่อมั่นในคำแนะนำที่เป็นประโยชน์ของหมาป่า หนูน้อยหมวกแดงจึงตัดสินใจใช้ทางลัด ขณะที่เธอเดินลึกเข้าไปในป่า หมาป่าก็เลือกเส้นทางที่แตกต่างออกไป โดยวางแผนที่จะถึงบ้านของคุณยายก่อน

ขณะเดียวกัน ที่กระท่อมของคุณยาย หญิงชรานอนอยู่บนเตียงโดยไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น หมาป่ามาถึงและเลียนแบบเสียงหนูน้อยหมวกแดงเพื่อเข้าไปอย่างมีไหวพริบ “คุณย่า ฉันเองหนูน้อยหมวกแดง ฉันเอาของดีมาฝากคุณ”

คุณยายผู้ไม่สงสัยดีใจที่ได้ยินเสียงของหลานสาวจึงเชิญหมาป่าเข้ามาข้างใน หมาป่ามีรอยยิ้มชั่วร้ายกระโจนเข้าใส่หญิงชราและกลืนกินเธอไปจนหมด เขาปลอมตัวอยู่ในชุดราตรีของคุณยาย และนอนรอหนูน้อยหมวกแดง

เมื่อหนูน้อยหมวกแดงมาถึง เธอต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าคุณยายของเธอดูแปลกๆ “โอ้ คุณยาย คุณมีตาโตอะไรเช่นนี้!” เธออุทาน

“ยิ่งดีที่ได้พบคุณนะที่รัก” หมาป่าตอบด้วยเสียงสูง

หนูน้อยหมวกแดงเริ่มไม่สบายใจและพูดต่อว่า "คุณย่า คุณย่าหูใหญ่อะไรเช่นนี้!"

“ยิ่งดีที่ได้ยินคุณนะที่รัก” หมาป่าตอบ พยายามดิ้นรนเพื่อควบคุมความตื่นเต้นของเขา

ในที่สุด หนูน้อยหมวกแดงตามสัญชาตญาณของเธอก็พูดขึ้นว่า "แต่คุณย่า คุณย่ามีฟันซี่ใหญ่อะไรเช่นนี้!"

ด้วยรอยยิ้มอันน่าสยดสยอง หมาป่าเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา “ไปกินข้าวด้วยกันดีกว่านะที่รัก!” จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากเตียงพร้อมที่จะกลืนหนูน้อยหมวกแดงเข้าไป

ทันเวลาพอดี คนตัดไม้ที่ผ่านไปได้ยินเสียงโกลาหลจึงรีบวิ่งเข้าไปในกระท่อม เขาเผชิญหน้ากับหมาป่าอย่างกล้าหาญ ช่วยหนูน้อยหมวกแดงและคุณยายของเธอ หมาป่าพ่ายแพ้และหวาดกลัวโดยคนพรานป่า และหลบหนีเข้าไปในป่าและสาบานว่าจะแก้แค้น

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หนูน้อยหมวกแดงก็เรียนรู้ที่จะระมัดระวัง และชาวบ้านก็คอยจับตาดูป่าอยู่เสมอ เรื่องราวการที่เธอเผชิญหน้ากับหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์กลายเป็นเรื่องราวเตือนใจที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น คอยเตือนทุกคนให้ระวังคนแปลกหน้า ไม่ว่าพวกเขาจะดูเป็นมิตรแค่ไหนก็ตาม ดังนั้น หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้จึงดำรงอยู่อย่างสงบสุขต่อไป ล้อมรอบด้วยป่าไม้ที่น่าหลงใหลซึ่งบรรจุทั้งความงามและอันตรายไว้ภายในไทย

 เวอร์ชัน ภาษาอังกฤษ

Once upon a time, in a quaint village nestled between towering trees and rolling hills, there lived a sweet little girl named Little Red Riding Hood. She earned her name from the vibrant red hooded cloak that her grandmother had lovingly made for her. Little Red Riding Hood was known for her kindness and innocence, and she was adored by everyone in the village.

One day, Little Red Riding Hood's mother called her and said, "My dear, your grandmother is feeling unwell. I've prepared a basket of goodies for her. Would you be a darling and take them to her cottage?"

Little Red Riding Hood happily agreed, took the basket, and set off through the woods to her grandmother's house. The sun was shining, and birds were singing as she strolled along the narrow path, humming a cheerful tune. Unbeknownst to her, a sly wolf had been watching her from behind the trees, his eyes gleaming with mischief.

The wolf, intrigued by the delicious scent of the goodies in the basket, approached Little Red Riding Hood with a friendly demeanor. "Hello, little girl," he said, his voice disguised with a charm that hid his true intentions. "Where are you headed with such a lovely basket?"

Little Red Riding Hood, not sensing any danger, replied, "I'm on my way to my grandmother's house. She's not feeling well, and I'm bringing her some treats to make her feel better."

The crafty wolf, feigning concern, suggested, "Why don't you take the shortcut through the dense forest? It's much quicker, and your grandmother will be delighted to see you sooner."

Trusting the wolf's seemingly helpful advice, Little Red Riding Hood decided to take the shortcut. As she ventured deeper into the woods, the wolf took a different path, planning to reach the grandmother's house first.

Meanwhile, at her grandmother's cottage, the old lady lay in bed, unaware of the impending danger. The wolf arrived and, cunningly, mimicked Little Red Riding Hood's voice to gain entry. "Grandmother, it's me, Little Red Riding Hood. I've brought you some goodies."

The unsuspecting grandmother, delighted to hear her granddaughter's voice, invited the wolf inside. The wolf, with a wicked grin, pounced on the old lady, swallowing her whole. Disguised in the grandmother's nightgown, he lay in wait for Little Red Riding Hood.

When Little Red Riding Hood arrived, she was surprised to find her grandmother looking strange. "Oh, Grandmother, what big eyes you have!" she exclaimed.

"All the better to see you with, my dear," replied the wolf in a falsetto voice.

Little Red Riding Hood, growing uneasy, continued, "And Grandmother, what big ears you have!"

"All the better to hear you with, my dear," the wolf replied, struggling to contain his excitement.

Finally, Little Red Riding Hood, her instincts kicking in, said, "But Grandmother, what big teeth you have!"

With a sinister grin, the wolf revealed his true identity. "All the better to eat you with, my dear!" And with that, he leaped from the bed, ready to devour Little Red Riding Hood.

Just in the nick of time, a passing woodsman heard the commotion and rushed into the cottage. He bravely confronted the wolf, rescuing Little Red Riding Hood and her grandmother. The wolf, defeated and frightened by the woodsman, slinked away into the forest, vowing revenge.

From that day forward, Little Red Riding Hood learned to be cautious, and the villagers always kept a watchful eye on the woods. The tale of her encounter with the cunning wolf became a cautionary story, passed down through generations, reminding everyone to be wary of strangers, no matter how friendly they may seem. And so, the little village continued its peaceful existence, surrounded by the enchanting woods that held both beauty and danger within.