นิทาน เรื่อง ลูกเป็ด ขี้เหร่ นิทานสองภาษา ไทย/อังกฤษ

เวอร์ชันภาษาไทย

กาลครั้งหนึ่ง ในฟาร์มแห่งหนึ่งในชนบท แม่เป็ดตัวหนึ่งกำลังรอไข่ฟักอย่างอดทน เมื่อถึงวันแม่เป็ดก็ดีใจที่ได้เห็นลูกเป็ดสีเหลืองขนฟูเป็นชุด อย่างไรก็ตาม ในบรรดาลูกเป็ดที่น่ารัก ก็มีตัวหนึ่งที่แตกต่างออกไป ลูกเป็ดตัวนี้มีสีเทา งุ่มง่าม และตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆ

ตั้งแต่วินาทีแรกที่มันฟักออกมา ลูกเป็ดขี้เหร่ต้องเผชิญกับการเยาะเย้ยและการเยาะเย้ยจากสัตว์ในโรงนาตัวอื่นๆ แม้แต่พี่น้องของเขาเองยังปฏิบัติต่อเขาอย่างไร้ความกรุณา เยาะเย้ยเขาและล้อเลียนรูปร่างหน้าตาของเขา ลูกเป็ดขี้เหร่ที่น่าสงสารพยายามที่จะปรับตัวให้เข้ากับมันได้ แต่ไม่ว่าเขาจะทำยังไง เขาก็ไม่สามารถได้รับการยอมรับจากสัตว์ตัวอื่นได้

ด้วยความรู้สึกถูกปฏิเสธและหดหู่ ลูกเป็ดขี้เหร่จึงตัดสินใจออกจากฟาร์มเพื่อค้นหาที่ที่เขาอยู่ได้ เขาเดินผ่านทุ่งหญ้าและป่าไม้ เผชิญกับความท้าทายและสภาพอากาศที่เลวร้ายตลอดทาง ฤดูหนาวมาถึง และลูกเป็ดขี้เหร่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดท่ามกลางความหนาวเย็น

เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง ลูกเป็ดก็ค้นพบทะเลสาบที่สวยงาม เขาต้องประหลาดใจเมื่อเห็นฝูงหงส์สง่างามว่ายน้ำอยู่บนน้ำ เมื่อเขาเข้าใกล้ทะเลสาบ เขาก็มองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองและตระหนักว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว ลูกเป็ดขี้เหร่ไม่อึดอัดและเป็นสีเทาอีกต่อไป เขาเติบโตขึ้นเป็นหงส์ที่งดงาม

หงส์ต่างต้อนรับเขาด้วยปีกที่เปิดกว้าง และเขาก็ร่วมเต้นรำอย่างสง่างามบนผืนน้ำด้วยความประหลาดใจ ลูกเป็ดขี้เหร่ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นหงส์ที่น่าทึ่งแล้ว กลับตระหนักว่าเขาไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่อีกต่อไป เขาเป็นหงส์มาโดยตลอด และเขาได้ค้นพบครอบครัวที่แท้จริงของเขาแล้ว

เรื่องราวของลูกเป็ดขี้เหร่สอนเราเกี่ยวกับพลังการเปลี่ยนแปลงของเวลาและความสำคัญของการค้นพบตัวเอง มันกระตุ้นให้เรายอมรับความเป็นเอกลักษณ์ของเราและเตือนเราว่าบางครั้งสิ่งที่เรามองว่าเป็นข้อบกพร่องสามารถกลายเป็นจุดแข็งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราได้

เวอร์ชันภาษาอังกฤษ

Once upon a time, on a farm in the countryside, a mother duck was patiently waiting for her eggs to hatch. When the day finally arrived, the mother duck was delighted to see a batch of fluffy, yellow ducklings. However, among the adorable ducklings, there was one that was different. This duckling was gray, awkward, and larger than the others.

From the moment he hatched, the ugly duckling faced ridicule and mockery from the other barnyard animals. Even his own siblings treated him unkindly, quacking at him and making fun of his appearance. The poor ugly duckling tried to fit in, but no matter what he did, he couldn't win the acceptance of the other animals.

Feeling rejected and dejected, the ugly duckling decided to leave the farm in search of a place where he could belong. He wandered through meadows and forests, facing challenges and harsh weather along the way. Winter came, and the once-ugly duckling struggled to survive in the cold.

As spring arrived, the duckling discovered a beautiful lake. To his surprise, he saw a group of graceful swans swimming on the water. As he approached the lake, he caught his reflection and realized that he had transformed. The ugly duckling was no longer awkward and gray; he had grown into a magnificent swan.

To his amazement, the swans welcomed him with open wings, and he joined their graceful dance on the water. The ugly duckling, now a stunning swan, realized that he wasn't an ugly duckling after all. He had been a swan all along, and he had found his true family.

The story of the ugly duckling teaches us about the transformative power of time and the importance of self-discovery. It encourages us to embrace our uniqueness and reminds us that sometimes, what we perceive as flaws can turn into our greatest strengths.